Ur. 8 maja 1960 r. w Krakowie.

Absolwent Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Krakowie (1986) oraz Instytutu Historii Sztuki UJ (1987). W 1995 r. ukończył studia doktoranckie na wydziale filozoficzno-historycznym UJ.

Po zakończeniu studiów podjął pracę jako lekarz w krakowskim Szpitalu Neuropsychiatrycznym im. J. Babińskiego (1987-1988). W 1988 r. był współzałożycielem i przez dwa lata redaktorem naczelnym niezależnego, podziemnego pisma społeczno-kulturalnego "Tumult", które w 1990 r. zostało legalnie zarejestrowane. W l. 1990-1992 kierownik działu informacji Ośrodka Telewizji Polskiej w Krakowie. Założyciel i w l. 1993-2001 Prezes Zarządu fundacji "Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji"; w l. 1997-2001 dyrektor "Instytutu Studiów Strategicznych", z przerwą w l. 1999-2000, kiedy pełnił funkcję Wiceministra Obrony Narodowej w rządzie J. Buzka. W l. 1998-1999 był doradcą Głównego Negocjatora członkostwa Polski w Unii Europejskiej. Wykładowca bezpieczeństwa międzynarodowego w Instytucie Europeistyki UJ (od 2001 r.)

W podziemie opozycyjne zaangażowany od czasów liceum, kiedy w 1978 r. rozpoczął współpracę z Studenckim Komitetem Solidarności w Krakowie.

W listopadzie 1980 r. przywódca pierwszego od 1968 r. studenckiego strajku w Krakowie, zorganizowanego na Akademii Medycznej. W 1980 r. był jednym z założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Wybrany przewodniczącym NZS Akademii Medycznej w Krakowie oraz członkiem Krakowskiej Komisji Koordynacyjnej NZS. W dn. 3-6 kwietnia 1981 r., podczas Pierwszego Zjazdu Delegatów NZS w Krakowie wybrany do Rady Krajowej Zrzeszenia.

Kilka dni po ogłoszeniu stanu wojennego, razem z kolegami stworzył pierwszą w Krakowie studencką organizację podziemną "Studencki Komitet Obrony Demokracji".

Za działalność opozycyjną internowany w ZK w Załężu k. Rzeszowa (1982 r.). Podczas pobytu na oddziale dla internowanych, władze PRL wszczęły proces przeciwko B. Klichowi, Z. Solakowi, J. Piekarskiemu oraz K. Krzysztofiakowi za "publiczne lżenie i wyszydzanie naczelnych władz PRL-u przez śpiewanie pieśni", zmieniając ich status z osób internowanych na oskarżone, rozdzielając i przenosząc do odpowiedniej temu statusowi części więzienia. Proces podjęty w trybie doraźnym zakończył się w październiku 1982 r. uniewinnieniem i wypuszczeniem na wolność.

Po wyjściu na wolność powrócił do działalności podziemnej. 7 listopada 1984 r. współzałożyciel Inicjatywy Obywatelskiej w Obronie Praw Człowieka "Przeciw Przemocy", której celem było dokumentowanie i nagłaśnianie łamania praw człowieka w PRL i przypadków łamania praw. W kwietniu 1985 r. był współzałożycielem i sygnatariuszem I deklaracji Ruchu Wolność i Pokój, gdzie działał do samego końca jako tzw. "państwowiec". Do 1989 r. wielokrotnie zatrzymywany i inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa.

Członek ROAD, Unii Demokratycznej, Unii Wolności i Platformy Obywatelskiej.

W l. 2001-2004 poseł na Sejm RP; w l. 2004-2007 poseł do Parlamentu Europejskiego; w l. 2007-2011 Minister Obrony Narodowej; od 2011 r. Senator RP.

Za działalność krajową i międzynarodową wyróżniony odznaczeniami: Orderem Zasługi dla Obronności Litwy (2000), Złotym Medalem Zasługi przyznanym przez MSZ Słowacji (2000), Odznaką Pamiątkową Ministra Obrony Narodowej – ex officio (2007), Medalem "Militio Pro Christo" Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego (2010), Orderem "Za Zasługi" II stopnia (Ukraina, 2010) i Orderem Krzyża "Terra Mariana" II klasy (Estonia, 2014). Uhonorowany Medalem "Dziękujemy za Wolność" (2015).

Anna Byrska

Źródło: Adam Gliksman. Leksykon Ludzi Małopolskiej Solidarności. Tom II. Kraków 2017
Ostatnia weryfikacja danych: 2017-08-31