Biogram w Leksykonie Małopolskiej Solidarności, t.2

Ur. 8 września 1951 r. w Zabrzu.

Absolwent Wydziału Prawa i Administracji UJ (1973).

Po ukończeniu studiów pracował w Prokuraturach Rejonowych w Olkuszu, Katowicach i w Krakowie ( 1 października 1973 r. – 23 grudnia 1981 r.); od 1 czerwca 1984 r. w adwokaturze: członek Zespołu Adwokackiego w Brzesku, Zespołu Adwokackiego nr 7 w Krakowie, a następnie prywatna kancelaria adwokacka.

W NSZZ "Solidarność" od 1980 r.; twórca NSZZ "S" w prokuraturach okręgu krakowskiego (pierwsza organizacja "S" w prokuraturze w kraju); przewodniczący Komitetu Założycielskiego NSZZ; przewodniczący KZ NSZZ "S" w Prokuraturach okręgu krakowskiego (zastępcy: M. Sęk i A. Herzog); doprowadził do podpisania w lutym 1981 r. porozumienia o współpracy pomiędzy NSZZ "S" w prokuraturach okręgu krakowskiego, a Komisją Robotniczą Hutników (w oparciu o które we wrześniu 1981 r. KRH zdecydowanie zaprotestowała przeciwko zmuszaniu prokuratorów do rezygnacji z członkostwa w związku); współpracownik Komisji Praworządności przy Krajowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "S" w Gdańsku, prowadzonej przez Z. Bujaka (1981); uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych "Solidarności".

W dn. 14 grudnia 1981 r. – odmawiając podpisania deklaracji lojalności oraz na znak protestu wobec ogłoszenia stanu wojennego – odszedł z prokuratury. W okresie tzw. karencji przez dwa lata pracował jako radca prawny w różnych instytucjach. Następnie dzięki pomocy adwokatów – M. Sadowskiego i A. Rozmarynowicza oraz prof. A. Zolla – został adwokatem. W trakcie starań o wpis na listę adwokatów otrzymał propozycję współpracy z SB, którą kategorycznie odrzucił.

Obrońca w kilku procesach politycznych, m.in. S. Handzlika, w sprawie "sabotażu" w MPK (oskarżeni K. Krauze i J. Żaba), druku podziemnej prasy oraz podziemnego radia "Solidarność".

W okresie od 7 lutego 1991 r. do 30 września 1992 r. pełnił funkcję Prezydenta Miasta Krakowa. Po rezygnacji z tej funkcji powrócił do zawodu adwokackiego, broniąc m.in. R. Kluskę, R. Krauzego, M. Ungiera oraz m.in. w sprawie "Polmozbytu" Kraków.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2015) i medalem "Dziękujemy za wolność" (2014). Wyróżniony medalem pamiątkowym "Zasłużony dla wymiaru sprawiedliwości" (2012) oraz odznaką "Adwokatura zasłużonym" (2017).

Źródło: Adam Gliksman. Leksykon Ludzi Małopolskiej Solidarności. Tom II. Kraków 2017
Ostatnia weryfikacja danych: 2017-08-31

Biogram w Indeksie Osobowym SSS

Krzysztof Bachmiński (ur. 8 września 1951 w Zabrzu). Absolwent Wydziału Prawa i Administracji UJ. Pracował w krakowskiej prokuraturze, gdzie założył "Solidarność". Był to pierwszy w kraju przypadek założenia "Solidarności" w prokuraturze, wyprzedzając pod tym względem działania na terenie Gdańska i Warszawy.

W 1981 pracował w Komisji Praworządności przy Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność" w Gdańsku prowadzonej przez Zbigniewa Bujaka.

14 grudnia 1981 na znak protestu po ogłoszeniu stanu wojennego odszedł z prokuratury. Pracował w charakterze radcy prawnego w różnych instytucjach. Dzięki pomocy mecenasów: Mariana Sadowskiego, Andrzeja Rozmarynowicza i profesora Andrzeja Zolla został adwokatem. Był obrońcą w kilku procesach politycznych w tym : Stanisława Handzlika, "sabotażu" w MPK w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego i podziemnego radia "Solidarność".

W lutym 1991 r. został wybrany na stanowisko Prezydenta Miasta Krakowa. We wrześniu 1992 zrezygnował z tej funkcji.

Po powrocie do zawodu adwokackiego, był obrońcą w wielu znanych procesach karnych, zarówno kryminalnych jak i gospodarczych.

Uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Za uczestnictwo w pracach Centrum,Minister Sprawiedliwości w 2012 r. przyznał mu medal pamiątkowy "Zasłużonego dla wymiaru sprawiedliwości". Stowarzyszenie Sieć Solidarności - za obronę w procesach politycznych - uhonorowało go medalem "Dziękujemy za wolność"(2015). Krzysztof Bachmiński został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2015)