Zenon Uryga (ur. 4.10.1934 w Staroniwie k. Rzeszowa, zm. 1.08.2024 Kraków) - polonista, profesor i rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie w latach 1990-1993.
Studia pierwszego stopnia ukończył na WSP w Krakowie w latach 1951-1954. W latach 1954-1957 pracował jako nauczyciel w Państwowym Ośrodku Wychowawczym w Szklarskiej Porębie, w którym przebywały dzieci koreańskie objęte opieką z racji wojny. Uczył też w liceum w Lubomierzu. Doktoryzował się w 1967 na podstawie rozprawy o twórczości Antoniego Sygietyńskiego napisanej pod kierunkiem prof. Jana Nowakowskiego. Habilitował się w 1978.
Pracował jako nauczyciel akademicki w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W latach 1981-1983 był prorektorem ds. studenckich, a po wprowadzeniu stanu wojennego ówczesny Rektor WSP - prof. Moszner pod wpływem nacisków politycznych, a nie chcąc utracić swojej ekipy przesunął go na prorektora ds. ogólnych. Oprócz pełnienia funkcji Rektora WSP w latach 90-tych, był też dziekanem Wydziału Humanistycznego. Niezależnie od funkcji, działał przede wszystkim na rzecz zmian podręcznikowych. W latach 90-tych, był także dziekanem Wydziału Humanistycznego.
Blisko współpracował z Andrzejem Potockim, przez jakiś czas był wiceprezesem KIK-u ale także ze Stefanem Wilkanowiczem i bardzo intensywnie z prof. Zygmuntem Kolendą. Był też mocno zaangażowany w tworzenie zrębów Ruchu ku Cywilizacji Miłości, zainicjowanego przez Stanisława Pruszyńskiego w 1983 roku.
Od 1 października 1980 działał w Niezależnym Samorządnym Związku Zawodowym "Solidarność" na WSP jako zastępca przewodniczącej, którą była Maria Baster. Po wprowadzeniu stanu wojennego zorganizował 6 osobowy Tajny Komitet Uczelni. Był aktywny w Komitecie Obywatelskim w latach 1988-1990 podczas transformacji ustrojowe, członek Małopolskiego Komitetu Obywatelskiego "Solidarność".
Tytuł profesora otrzymał w 1992. Stanowisko profesora zwyczajnego zajmował od 1998. Na emeryturę od 2005. W 2001 został członkiem Komisji ds. Podręczników szkolnych PAU. Wszedł w skład Komisji Historycznoliterackiej PAN.
Zajmował się przede wszystkim dydaktyką literatury polskiej. Jest autorem lub współautorem (obok między innymi Bolesława Farona i Stanisława Burkota) artykułów z zakresu metodyki nauczania. Wydał między innymi książkę Godziny polskiego: z zagadnień kształcenia literackiego (1996).
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2003), uhonorowany Medalem "Dziękujemy za wolność" (2019)
