Tadeusz Isakowicz-Zaleski, właściwie Tadeusz B. Zaleski, (ur. 7 września 1956 w Krakowie, zm. 9 stycznia 2024 w Chrzanowie). Jego rodzicami byli filolog Jan Zaleski (1926-1981) i polska Ormianka, polonistka Teresa Zaleska, z domu Isakowicz (1932-2011).
W 1975 jako kleryk został powołany do odbycia służby wojskowej w Brzegu. Pod koniec lat 70., będąc w seminarium, współredagował podziemne pismo "Krzyż Nowohucki" oraz działał w Studenckim Komitecie Solidarności. W 1977 debiutował jako poeta na łamach "Tygodnika Powszechnego". Od 1980 zaangażował się w działalność NSZZ "Solidarność". W latach 1981-1983 odbywał praktyki diakonatu w parafii w Chrzanowie, Rajczy i Krakowie-Woli Justowskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 22 maja 1983 r. w Katedrze Wawelskiej z rąk kard. Franciszka Macharskiego.
W latach 80. ub.w. związał się z prowadzonym przez ks. Kazimierza Jancarza Duszpasterstwem Ludzi Pracy w Parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w nowohuckich Mistrzejowicach, brał udział w czwartkowych Mszach za Ojczyznę.
Przez całe lata 80. był represjonowany przez Służbę Bezpieczeństwa. W 1985 został dwukrotnie ciężko pobity przez funkcjonariuszy SB. Pierwszy raz, w Wielką Sobotę w rodzinnej kamienicy przy ul. Zyblikiewicza. Po raz drugi został napadnięty 4 grudnia w klasztorze Córek Bożej Miłości na Woli Justowskiej przez funkcjonariuszy SB przebranych za sanitariuszy pogotowia ratunkowego. Jego prześladowania przez SB stały się kanwą filmu Macieja Gawlikowskiego Zastraszyć księdza (2006).
W 1988 brał udział jako duszpasterz robotników w strajku wiosennym w Hucie im. Lenina a potem wspierał działalność Komitetu Organizacyjnego Solidarność w Hucie im. Lenina.
Zaangażował się w działalność dobroczynną i pomoc niepełnosprawnym. W 1987 wraz z Zofią Tetelowską i Stanisławem Pruszyńskim współzakładał Fundację im. Brata Alberta w Radwanowicach, której prezesem jest od 1989 r. zajmującą się pomocą osobom z niepełnosprawnościami intelektualnymi, prowadzącą 36 placówek na terenie Polski.
W 2001 został mianowany duszpasterzem Ormian w archidiecezji krakowskiej, a w latach 2002-2009 był duszpasterzem Ormian w Polsce Południowej oraz aktywnym działaczem środowiska ormiańskiego.
Uczestnik i organizator wielu konwojów humanitarnych m.in. do krajów byłej Jugosławii, Czeczenii, Albanii, Ukrainy, w tym części we współpracy z Polską Akcją Humanitarną Janiny Ochojskiej oraz Stowarzyszeniem Lekarzy Nadziei prof. Zbigniewa Chłapa.
Prezes założonej przez siebie Fundacji Kresowej "Memoria et Veritas" i organizatorem dorocznych konkursów szkolnych wiedzy o Kresach.
Odznaczenia: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1999), Krzyż Wolności i Solidarności (2016), uhonorowania: Order Uśmiechu (1997), Nagroda Zasłużony dla NSZZ "Solidarność" (2008), Tytuł Kustosza Pamięci Narodowej (2010), Medal "Dziękujemy za wolność" (2014), Medal "Pro Bono Poloniae" (2019) i wielu innych nagród i wyróżnień, honorowy obywatel kilku gmin.
Cześć jego Pamięci
Stowarzyszenie Sieć Solidarności
