Biogram w Indeksie Osobowym SSS
Jan Rokita (ur. 18 czerwca 1959 w Krakowie) -polityk i publicysta, w latach 1992-1993 Minister-szef Urzędu Rady Ministrów, poseł na Sejm w latach 1989-2007 (X, I, II, III, IV i V kadencji). Współzałożyciel Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego i jego prezes w latach 2000-2002. Jeden z liderów Platformy Obywatelskiej w pierwszych latach jej istnienia, jej wiceprzewodniczący w latach 2001-2003 i 2005-2006 oraz przewodniczący klubu parlamentarnego w latach 2003-2005.
Absolwent V Liceum Ogólnokształcącego im. Augusta Witkowskiego w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1983). We wrześniu 1980 brał udział w wiecu, na którym powstało Niezależne Zrzeszenie Studentów. W listopadzie tego samego roku został jego przewodniczącym na UJ, wchodził też w skład Krajowej Komisji Koordynacyjnej NZS.
Po wprowadzeniu stanu wojennego został zatrzymany 21 stycznia 1982, następnie był internowany do 2 lipca 1982.
W 1985 przystąpił do Ruchu Wolność i Pokój, organizacji o charakterze antykomunistycznym i pacyfistycznym, był autorem deklaracji założycielskiej WiP. W maju 1986 został ponownie zatrzymany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa. Wytoczył proces przeciwko SB o bezprawne pozbawienie wolności.
W grudniu 1988 został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.
W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu jako reprezentant strony solidarnościowo-opozycyjnej. W wyborach w tym samym roku został wybrany na posła na Sejm kontraktowy. Został członkiem iwiceprzewodniczącym Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Przewodniczył również sejmowej Komisji Nadzwyczajnej do zbadania działalności Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, która zajęła się zbadaniem archiwów dawnej SB. Był autorem raportu końcowego z jej prac, nazwanego "raportem Rokity".
W 1990 znalazł się wśród założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna. Następnie przystąpił do Unii Demokratycznej, był przedstawicielem jej prawicowego skrzydła. W 1991 wybrany został do Sejmu I kadencji, w którym pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. W rządzie Hanny Suchockiej sprawował urząd ministra-szefa Urzędu Rady Ministrów. Zajmował się wówczas między innymi projektem reformy podziału administracyjnego.
Po upadku rządu i przedterminowych wyborach w 1993 został posłem II kadencji, ponownie z listy UD. Od 1994 należał do nowo powstałej Unii Wolności. W 1995 był współautorem Inicjatywy 3/4, mającej na celu niedopuszczenie do zwycięstwa Aleksandra Kwaśniewskiego w wyborach prezydenckich w tym samym roku.
W styczniu 1997 odszedł z UW, współtworząc nowe ugrupowanie pod nazwą Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe, które przystąpiło do Akcji Wyborczej Solidarność. We wrześniu 1997, kandydując z komitetu wyborczego AWS, został posłem III kadencji. W Sejmie został ponownie przewodniczącym Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. Współtworzył reformę samorządową przeprowadzoną przez rząd Jerzego Buzka.
Po powstaniu Platformy Obywatelskiej w styczniu 2001 początkowo należał do przeciwników przyłączenia się do niej SKL. Krytykował polityków, którzy przeszli z AWS do PO, jednak po paru miesiącach również zdecydował się na akces do PO.
We wrześniu 2001 uzyskał mandat posła IV kadencji. W 2002 kandydował na prezydenta Krakowa. Po odejściu z PO Macieja Płażyńskiego stał się faktycznym liderem konserwatywnego skrzydła w partii. Od października 2001 do czerwca 2003 i ponownie od listopada 2005 do czerwca 2006 piastował funkcję wiceprzewodniczącego PO. Od czerwca 2003 do listopada 2005 był przewodniczącym jej klubu poselskiego. W Sejmie IV kadencji ponownie pracował w Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych.
Pewną popularność zapewniła Janowi Rokicie praca w komisji śledczej badającej tzw. aferę Rywina. Była to pierwsza komisja śledcza, której obrady transmitowano na żywo. Nastąpił wówczas wzrost popularności Jana Rokity.
We wrześniu 2003 liczne komentarze wzbudziło jego sejmowe przemówienie Nicea albo śmierć, w którym nawoływał rząd Leszka Millera do twardego obstawania przy systemie podejmowania decyzji w Unii ustalonym traktatem nicejskim.
W wyborach parlamentarnych we wrześniu 2005, już po raz szósty z rzędu uzyskał mandat; reklamował się jako "premier z Krakowa" gdyż był kandydatem swojej partii na urząd premiera.
W wyborach samorządowych w 2006, Jan Rokita bez zgody władz partii, wystąpił w spocie wyborczym kandydata PiS (R.Terleckiego) na tle symboli partyjnych PO. W 2007 roku wycofał się z życia politycznego, z powodu nominacji swej żony Nelli Rokity na stanowisko doradcy prezydenta Lecha Kaczyńskiego ds. kobiet.
W kolejnych latach był komentatorem politycznym pisma "Dziennik" (2008-2009), Dziennika Polskiego, W Sieci (od 2013), stacji TVN 24, ale także politycznie popierał kandydatów PiS np. w wyborach samorządowych. Był wykładowcą w Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej Ignatianum w Krakowie.
Odznaczony: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2018); uhonorowany Medalem Świętego Brata Alberta (1997), Nagrodą Kisiela (2003), Medal "Niezłomnym w słowie" (2011), Medalem "Dziękujemy za wolność" (2014)
Należy do grona członków założycieli Stowarzyszenia Siemacha. Był członkiem komisji rewizyjnej tej organizacji, zaangażowany w jej działalność m.in. jako fundator stypendiów.
Jan Rokita, jest synem Tadeusza Rokity i prawniczki Adeli z domu Wajdowicz. Przez pewien okres swojej działalności politycznej posługiwał się imionami Jan Maria. Pierwszą żoną Jana Rokity, była dziennikarka i pisarka Katarzyna Zimmerer, zaś drugą Nelli Arnold - obywatelka Polski pochodzenia niemieckiego, urodzona w ZSRR. Wspólnie wychowywali jej córkę z pierwszego małżeństwa - Katarzynę.
